Szczecińskie Podzamcze to obszar położony bezpośrednio nad Odrą, pomiędzy współczesną ulicą kardynała Stefana Wyszyńskiego od północy i Trasą Zamkową od południa, poniżej górującego nad okolicą Zamku Książąt Pomorskich.
W początkach wieków średnich u podnóża dzisiejszego Wzgórza Zamkowego szeroko rozlewały się wody Odry. Pośród porosłych trzciną i roślinnością bagienną trzęsawisk wyróżniały się piaszczyste łachy użytkowane gospodarczo i zapewne też zasiedlane przy niskich stanach wód. Charakterystyczną cechą tego pierwotnego krajobrazu były strumienie spływające ku Odrze, między innymi w okolicach dzisiejszej ulicy Kuśnierskiej i Trasy Zamkowej.
Naturalna potrzeba przystosowania nowych terenów pod zabudowę mieszkalno-gospodarczą, a także uzyskanie dostępu do głównego nurtu rzeki spowodowały, że już w początkach X wieku nadbrzeżne mokradła zaczęły przeobrażać się w nową dzielnicę, z biegiem czasu bardzo gęsto zabudowaną domami zrębowymi i plecionkowymi, z siecią ulic i przejść oraz placami, na których toczyło się życie gospodarcze i zapewne też towarzyskie. Najpewniej w 2. połowie X stulecia rozpoczęła się także budowa wału obronnego tego nowego osiedla od strony południowej i północnej, a w XI wieku także od wschodu – od strony Odry. W XII stuleciu były to już potężne, widoczne z daleka umocnienia budzące respekt i szacunek.
W XII stuleciu Szczecin był już kilkuczłonowym silnym ośrodkiem wczesnomiejskim – macierzą miast pomorskich z kilkoma tysiącami mieszkańców. Funkcje gospodarcze pełniła dzielnica nadodrzańska, dzisiejsze Podzamcze, z bezpośrednim dostępem do Odry i portem. Na wzgórzu znajdowała się rezydencja księcia i kącina Trzygława, a po zdobyciu miasta przez Bolesława Krzywoustego siedziba kasztelana – urzędującego przedstawiciela administracji państwa zachodniopomorskiego. W dzielnicy nadodrzańskiej zamieszkiwali kupcy, rzemieślnicy i ludność obsługująca przeładunki portowe. Tutaj również osiedlali się przybywający z Niemiec osadnicy. Ukształtowany wówczas układ ulic i zabudowy mieszkalno-gospodarczej przetrwał aż do czasów formalnej lokacji miasta, czyli okresu przyjmowania praw miejskich w odmianie magdeburskiej w połowie XIII stulecia.
Podzamcze definitywnie zmieniło swoje oblicze dopiero po najazdach duńskich i brandenburskich w końcu XII i początku XIII wieku. Najpewniej już w 1. połowie XIII stulecia przestały istnieć drewniano-ziemne umocnienia obronne Szczecina, na miejscu których pojawiły się domy mieszkalne i gospodarcze a następnie ceglane mury miejskie z bramami i furtami. Po lokacji z utrwalił się zasadniczy podział na cztery dzielnice: Św. Ducha i Chyżyńską – tzw. dolne miasto nad Odrą oraz Passawską i Młyńską – tzw. górne miasto.
Murowane domy zastępujące drewniane słowiańskie „chyże” na szczecińskim Podzamczu pojawiły się w 2. połowie XIV wieku. W kolejnych stuleciach okresu nowożytnego siatka głównych ulic i placów ulegała nieznacznym modyfikacjom, Zmieniała się natomiast wielkość działek budowlanych i charakter zabudowy. Powstały też mosty łączące Podzamcze z Łasztownią, a także założenia klasztorne tuż nad Odrą – po północnej stonie franciszkanów i południowej cysterek.
Szczecin, jako obwarowane miasto przetrwał w niezmienionym, średniowiecznym kształcie do XVII stulecia. Prace forteczne, szwedzkie i pruskie, zmieniały obszar nadodrzański, ale dopiero w początkach XX wieku nastąpiła radykalna zmiana polegająca na całkowitej likwidacji fortyfikacji i budowie nadodrzańskich Hakenterrasse, dziś Wałów Chrobrego. Jedyną ocalałą po licznych przebudowach pozostałością murów średniowiecznych jest cylindryczna Baszta Panieńska (Siedmiu Płaszczy), zachowana w północnej części Podzamcza.
Dzielnica nadodrzańska niemal całkowicie zniknęła z krajobrazu miasta po nalotach dywanowych w 1945 roku. Po wojnie uprzątnięty z gruzu obszar Podzamcza częściowo objęto zabudową mieszkalną, zaś obszar pomiędzy Zamkiem a Odrą przez długie lata pozostawał pusty, całkowicie pozbawiony zabudowy. Dopiero w latach 80. ubiegłego wieku podjęto decyzję o jego stopniowej rewitalizacji.