Glina, fajans, kamionka, skała
Przęślik - Przęślik dwustożkowaty, całkowicie zachowany, o wymiarach: wysokość 2.0 cm, średnica maksymalna 2,8 cm, średnica otworu 0,8 cm (opr. S. Słowiński)
Ciężarek do sieci - Cieżarek gliniany o kształcie soczewkowatym, całkowicie zachowany, wymiary: średnica – 10,1 cm, grubość – 3,7 cm, średnica otworu – 2,9 cm (opr. S. Słowiński)
Pion do gry - Całkowicie zachowany pion w postaci płaskiego krążka o barwie czerwonobrunatnej. Obustronnie zdobiony niezbyt głębokimi, licznymi nakłuciami układającymi się we wzory – spirali na jednej stronie oraz koncentrycznych pierścieni ze środkiem wypełnionym liniami pionowymi, z drugiej. Wymiary: średnica – 4,2 cm, grubość – 1,0 cm. XIII wiek (opr. S. Słowiński)
Kafel zwieńczeniowy - Fragmentarycznie zachowany kafel zwieńczeniowy środkowy przedstawiający mitologicznego greckiego boga ognia Hefajstosa opierającego się prawą ręką na tarczy księżycowej, w lewej trzymającego młot. Symetrycznie po jego obu stronach stoją na dwóch łapach lwy podtrzymujące jednocześnie i tarczę i młot. Figury ustawione są na podstawce w formie stożka. Jego zewnętrzną powierzchnię powleczono czarną polewą bezpośrednio na glinie. Od strony wewnętrznej miał półkolisty kołnierz. Analizując strój boga ognia możemy przypuszczać, że jest to mundur wojskowy. Hefajstos ubrany jest bowiem w opięty kaftan, być może z bawolej skóry, przypominający starożytny gitan, wysokie buty z cholewami i ma insygnia oficerskie w postaci szarfy przewiązanej ukośnie przez ramię. Nosi też broń widoczną na wysokości bioder i nakrycie głowy z pióropuszem. Tego rodzaju stroje to pierwsze prawdziwe mundury pojawiające się pod koniec wieku XVI i na początku wieku XVII. Tematyka mitologiczna bardzo często obecna była w zdobnictwie kafli renesansowych, jak też w późniejszym okresie. XVI–XVII wiek (opr. R. Kamiński)
Forma do wypieku pierników - Forma w ksztłcie prostokątnej płytki o szerokości 6,0 i grubości 2,0 cm. Zachowała się jedynie jej część środkowa i dolna. Spodnia część płytki była płaska, boki natomiast ukośnie pościnane. Negatyw przedstawiał mężczyznę w stroju renesansowym, w bufiastych spodniach z wyraźnie zaznaczonym szlaczkiem, w pończochach i butach typu „kacze dzioby” oraz ze szpadą. Strój z wyżej przedstawionymi elementami dominował w modzie męskiej wielu krajów głównie Włoch, Hiszpanii i Francji. XVI wiek (opr. R. Kamiński)
Garnek - Naczynie o cechach zarówno późnośredniowiecznych, jak i nowożytnych. W górnej partii naczynia zdwojony dookolny pasek malowany białą angobą. XVI wiek (opr. M. Marcinkowski)
Grapen - Naczynie z ceramiki ceglastej, szkliwionej. Rodzaj naczynia kuchennego na trzech nóżkach z rurkowatym uchwytem. Wnętrze pokryte szkliwem ołowiowym. XVI–XVII wiek (opr. M. Marcinkowski)
Naczynie szerokootworowe - Ceramika ceglasta, szkliwiona. Naczynie którego średnica jest większa od wysokości naczynia, zaopatrzone w jedno ucho. Tego typu naczynia określa się jako urynały-nocniki. XVII–XVIII wiek (opr. M. Marcinkowski)
Misa - Misa z ceramiki ceglastej, szkliwionej, o ukoście wychylonych ściankach i pionowo ustawionych wylewach. Ma jedno poziome i naprzeciwlegle usatwione drugie, pionowe ucho. Powierzchnie wewnętrzne pokryto najpierw pobiałą, następnie plamiasto nałożoną zieloną angobą, a następnie bezbarwnym szkliwem ołowiowym. XVII wiek (opr. M. Marcinkowski)
Misa - Misa z ceramiki ceglastej, szkliwonej. XVII wiek (opr. M. Marcinkowski)
Dzbanek - Naczynie z ceramiki ceglastej, szkliwionej, z wyraźnie zaznaczoną stopką, nisko umieszczonym brzuściem i długim, taśmowatym uchem. Jego powierzchnię pokryto najpierw pobiałą, następnie plamiasto nałożoną zieloną angobą, a następnie bezbarwnym szkliwem ołowiowym. XVII wiek (opr. M. Marcinkowski)
Talerz - Naczynie z ceramiki ceglastej, angobowane i szkliwone, w typie Weserware. Powierzchnia wewnętrzna jest pokryta angobą z namalowamy rożkiem ornamentem roślinnym z rozetą w lustrze. XVII wiek (opr. M. Marcinkowski)
Misa - Naczynie z ceramiki biało wypalającej się, angobowane, szkliwione, w typie Werry. Zaopatrzona w dwa ucha, poziome i pionowe. Wewnątrz, pod wylewem, zostało doklejone sitko. Wnętrze ozdobiono ornamentem roślinnym (koliste owoce, winogrona, wici roślinne), z dookolnymi liniami, namalowanego czerwoną angobą na podkładzie pobiały. Tego typu wyroby uważa się za naczynia do podawania zaprawionego korzeniami gorącego piwa. XVII wiek (opr. M. Marcinkowski)
Miska - Naczynie angobowane szkliwione, szrokootworowe z pojedynczym uchem, z powierzchnią pokrytą pobiałą, na której wykonano dekoracje roślinne niebieską angobą i powleczono bezbarwnym szkliwem ołowiowym. XVII–XVIII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)
Kubek - Niewielki kubek (wysokość 10 cm) wykonany z kamionki, o powierzchni pokrytej brązowym szkliwem i głębokimi kanelurami. Wyrób z ośrodka Bad Muskau na Łużycach. XVII wiek (opr. M. Marcinkowski)
Dzban - Dzban tzw. Tüllenkanne pokryty rytymi motywami roślinnymi i geometrycznymi oraz dekoracją stempelkową, które podkreślone zostały kobaltem. Wykonany prawdopodobnie w ośrodku garncarskim w Trzebieli na Łużycach. XVII–XVIII wiek (opr. M. Marcinkowski)