Okres nowożytny

Obuwie dziecięce typu mule - Zachowały się wszystkie elementy konstrukcyjne: podeszwy zewnętrzna i wewnętrzna, korkowy klin pomiędzy nimi, drewniane szpilki mocujące podeszwę zewnętrzną oraz wierzch – dekorowana, pełna przyszwa. Dekoracja obejmowała górną część przyszwy i składała się z różnorodnych pasmowych nacięć: krzyżyków, trzech linii, pasma ukośnych kreseczek, kolejnych trzech linii i pasma krzyżyków oraz następnych trzech linii oddzielających krzyżyki układające się w trzy piramidki. Obuwie jest wyeksploatowane, ale nie uległo całkowitemu rozpadowi, zachowały się nawet nici w otworach nakłuwanych szydłem. Pod podeszwą zewnętrzną, na korkowym klinie złożonym z kilku elementów, zachowała się warstwa wełny albo skóra futrzarska. XVI–XVII wiek (opr. Anna B. Kowalska).

Obuwie dziecięce typu mule - Zachowały się prawie wszystkie elementy konstrukcyjne: podeszwa zewnętrzna, podzelowana, podeszwa wewnętrzna ekstremalnie przewężona z okrągłą piętą, klin pomiędzy podeszwami z drewna topolowego, kołeczki do mocowania obcasa z drewna trzmieliny pospolitej oraz przyszwa ze skóry bydlęcej, zdobiona na całej powierzchni. Nosek przyszwy jest wyraźnie starty, zniszczony, podobnie jak cała podeszwa zewnętrzna, do której drewnianymi szpilkami przymocowano zelówkę oraz obcas (niezachowany). XVI–XVII wiek (opr. Anna B. Kowalska)

Obuwie damskie - Płytkie, niskie obuwie wsuwane z drewnianym obcasem, z zachowanymi wszystkimi elementami składowymi: podeszwą zewnętrzną z bardzo grubej skóry, podeszwą wewnętrzną z miękkiej skóry, drewnianym klinem pomiędzy podeszwami zachowanym do miejsca, w którym zaczyna się obcas, drewnianym, zwężającym się ku dołowi obcasem z drewna bukowego oraz dekorowaną przyszwą. Przyszwa bardzo płytka, ozdobnie wycięta, z krawędzią pierwotnie obszytą (kolorowymi nićmi?). W odległości ok. 1 cm od krawędzi zachowały się otwory po haftowanej dekoracji. Przyszwa z profilowanym dekoltem sięgała mniej więcej do połowy podbicia. XVIII wiek (opr. Anna B. Kowalska).

Dno wiadra skórzanego - Wiadra takie należały do podstawowego wyposażenia gaśniczego w XVIII–XIX wieku. Wykonywano je z grubej skóry – z kilku trapezowatych części zszywanych ściegiem krytym oraz okrągłego dna wzmacnianego dodatkowo krzyżującymi się paskami. Wnętrze wyłożone było tkaniną lnianą, która w kontakcie z wodą stawała się nieprzepuszczalna. XVIII–XIX wiek (opr. Anna B. Kowalska).

Okucie okładki - Okucie narożnika okładki książki. W centrum znajduje się płaski guz, który zapobiegać miał wycieraniu się ornamentu roślinnego zdobiącego całą powierzchnię okucia. Początkowo każda oprawa miała charakter indywidualny elementów, z czasem wraz z pojawieniem się druku, zaistniała potrzeba wykonywania zestandaryzowanych okuć w większej liczbie, aby sprostać rosnącemu zapotrzebowaniu. XV–XVI wiek (opr. Andrzej Janowski)

Kubek srebrny - Kubek ze srebrnej blachy o kształcie ściętego stożka. Na dnie znajduje się wybity numer 28272 oraz sygnatura: półksiężyc, korona, liczba 800, oraz monogram WTB. Na tej podstawie można ustalić, że naczynie wyprodukował zakład Wilhelma Teodora Bindera w Schwäbisch Gmünd w Badenii-Wirtembergii. Fabryka została założona w 1869 i działała do 1939 roku . XIX–XX wiek (opr. Andrzej Janowski)

Garnek z powierzchnią wewnętrzną pokrytą szkliwem ołowiowym - Na stronie użytkowej, czyli wewnętrznej, garnek był pokryty szkliwem ołowiowym. Szkliwem pokryto także zewnętrzną powierzchnię części brzegowej. Na niektórych egz. widoczne są przypadkowe nacieki szkliwa na ściankach zewnętrznych. XVII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)

Miska - Miska z powierzchnią wewnętrzną pokrytą pobiałą, na której namalowano rożkiem z wykorzystaniem angoby jasnobrązowej i zielonej bukiet – w środku kwiat wielopłatkowy, po bokach tulipany. Całość uzupełniają motywy geometryczne. Na ściankach namalowano szereg linii dookolnych, a na wylewie motyw biegnącej fali.XVII–XVIII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)