Okres nowożytny
Talerz - Talerz fajansowy. W lustrze namalowano portret mężczyzny o długich, spadających na ramiona włosach, ubranego w szaty królewskie, z koroną zwieńczoną krzyżem i z berłem w prawej ręce. Po obu stronach głowy umieszczono litery KW – z lewej strony i DI ze strony prawej. Jest to portret Wilhelma III Orańskiego, urodzonego 14 listopada 1650 w Hadze, zmarłego 8 marca 1702 w Londynie. Wilhelm III – pogrobowy syn Wilhelma II Orańskiego i Marii Stuart, córki króla Anglii i Szkocji Karola I, był księciem Oranii-Nassau, stadhouderem Republiki Zjednoczonych Prowincji (od 1672) oraz królem Anglii i Szkocji (od 1689). XVII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)
Talerz - Talerz fajansowy z portretem kobiety ubranej w bogate szaty, z broszką, z koroną zwieńczoną krzyżem, spod której widoczne są długie faliste włosy. Po obu stronach głowy umieszczono litery KG z lewej strony i VB ze strony prawej. Na tym talerzu została prawdopodobnie sportretowana Amalia van Solms-Braufels, być może na podstawie portretu namalowanego przez van Dycka. Amalia van Solms urodziła się 31 sierpnia 1602 roku w Hadze, zmarła 8 września 1675 roku. Była żoną Fryderyka Henryka Orańskiego i matką, m.in. Wilhelma II Orańskiego. Nie można wykluczyć także, że przedstawiona kobieta to Maria II Stuart, która urodziła się 30 kwietnia 1662, zmarła 28 grudnia 1694 roku. 4 listopada 1677 roku poślubiła Wilhelma III i wkrótce wyjechała z mężem do Niderlandów. Była ona również często portretowana, a jej wizerunki znane są z grafik, np. Jacoba Gole, gdzie możemy ją zobaczyć w pełnej postaci lub jedynie w ujęciu portretowym. Są one datowane na ok. 1670 rok. XVII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)
Talerz - Talerz fajansowy zdobiony w lustrze motywami kwietnymi, a w kołnierzu motywem gałązki z kwiatem. Dekorację wykonano kobaltem. Prawdopodobnie wyrób wasztatu w holenderskim Delft. XVIII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)
Pokrywka - Fajansowa pokrywka, lekko wypukła z uchwytem w kształcie krążka. Dekorację drobnymi wzorkami kwiatowymi wykonano kobaltem. Na uchwycie umieszczono wieloramienną gwiazdę, a na spodzie namalowaną podszkliwnie kobaltem sygnaturę, która wskazuje Delft jako miejsce produkcji, a dokładnie warsztat De Witte Starre (Biała Gwiazda). Jest wyrobem być może Jacoba de Bergh z ok. 1761 roku lub Johannesa de Bergh z lat ok. 1772. Znaleziona w Szczecinie pokrywka jest prawdopodobnie częścią maselniczki. XVIII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)
Dzbanek - Dzbanek fajansowy typu Stettiner Ware. Pośród gęsto malowanych motywów kwiatowych i roślinnych umieszczono różnej wielkości i róznych gatunków ptaki. XVIII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)
Dzbanek - Dzbanek fajansowy na wyodrębnionej stopce typu Stettiner Ware, pomalowany wyłącznie barwnikiem kobaltowym. W dolnej części dekorację stanowią linie dookolne, w części środkowej wijące się motywy kwiatowe i wici roślinne oraz owalne pola wypełnione wzorami romboidalnymi. W górnej części brzuśca umieszczono łańcuszek z owalnych pól wypełnionych kobaltem. XVIII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)
Kufel - Kufel kamionkowy wyprodukowany w ośrodku na Łużycach. Zdobiony prawdopodobnie herbem własnościowym. XVIII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)
Rynienka - Fragment rynienki do zbierania tłuszczu z zachowanym poziomym uchwytem, który jest zdobiony odciskami palca. Rynienka wypalona została w atmosferze utleniającej, a jej powierzchnia wewnętrzna pokryta szkliwem o barwie oliwkowej. Zacieki szkliwa widoczne są również na ściankach zewnętrznych. XVII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)
Naczynie do podtrzymywania żaru - Naczynie do podtrzymywania żaru, na pustej nóżce, z dnem, w którym jeszcze przed wypaleniem zrobiono okrągłe otwory, podobnie jak trójkątny otwór w dolnej części nóżki. Rozchylone ścianki naczynia są ażurowe. Naczynie ma jeden duży uchwyt. Zielonym szkliwem zostały pokryte ścianki naczynia od strony zewnętrznej i wewnętrznej, a na dnie widoczne są ślady osmalenia i działania wysokiej temperatury. XVII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)
Puchar - Czasza ma proste, cienkie ścianki (0,2 cm) lekko rozchylone w kierunku wylewu. Wylew jest obecnie owalny – lekko zdeformowany. Pierwotnie był prawdopodobnie kolisty i miał średnicę 6,7 cm. Czasza osadzona została na wyodrębnionej stopce o kształcie wypukłego krążka z płaskim dnem i średnicy 5,7 cm. Na brzegu stopki widoczny jest niewielki trójkątny ubytek wycięty zdaje się intencjonalnie (znak własnościowy?). Całkowita wysokość naczynia wynosi 8,9 cm, z czego 2,5 cm przypada na stopkę. Powierzchnię zewnętrzną pokryto czarną farbą, na tle której wymalowano trzy czerwone dookolne pasma o różnej grubości. Rozmieszczono je przy krawędzi wylewu (najcieńsze), poniżej połowy wysokości i u podstawy czaszy (najgrubsze), co optycznie czyni kielich bardziej wysmukłym. XVI–XVIII wiek (opr. A. Uciechowska-Gawron)
Cebrzyk - Zachowany w całości cebrzyk zbudowany z klepek świerkowych o średnicy ok. 20,0 cm. Dwie naprzeciwległe wyższe od pozostałych klepki mają otwory kwadratowe do mocowania uchwytu – prawdopodobnie sznura. Klepki połączono obręczami z łupanych półprętów. XVI–XVIII wiek (opr. A. Uciechowska-Gawron)
Łopatka - Łopatka drewniana, najpewniej funkcjonalnie związana z wyposażeniem kuchni. Część „pracująca” w kształcie wydłużonego owalu, na obrzeżach ścienionego, łagodnie przechodzi w trzonek. XVI–XVIII wiek (opr. A. Uciechowska-Gawron)
Ciężarek do sieci - Cieżarek gliniany o kształcie soczewkowatym, całkowicie zachowany, wymiary: średnica – 10,1 cm, grubość – 3,7 cm, średnica otworu – 2,9 cm (opr. S. Słowiński)
Kafel zwieńczeniowy - Fragmentarycznie zachowany kafel zwieńczeniowy środkowy przedstawiający mitologicznego greckiego boga ognia Hefajstosa opierającego się prawą ręką na tarczy księżycowej, w lewej trzymającego młot. Symetrycznie po jego obu stronach stoją na dwóch łapach lwy podtrzymujące jednocześnie i tarczę i młot. Figury ustawione są na podstawce w formie stożka. Jego zewnętrzną powierzchnię powleczono czarną polewą bezpośrednio na glinie. Od strony wewnętrznej miał półkolisty kołnierz. Analizując strój boga ognia możemy przypuszczać, że jest to mundur wojskowy. Hefajstos ubrany jest bowiem w opięty kaftan, być może z bawolej skóry, przypominający starożytny gitan, wysokie buty z cholewami i ma insygnia oficerskie w postaci szarfy przewiązanej ukośnie przez ramię. Nosi też broń widoczną na wysokości bioder i nakrycie głowy z pióropuszem. Tego rodzaju stroje to pierwsze prawdziwe mundury pojawiające się pod koniec wieku XVI i na początku wieku XVII. Tematyka mitologiczna bardzo często obecna była w zdobnictwie kafli renesansowych, jak też w późniejszym okresie. XVI–XVII wiek (opr. R. Kamiński)
Forma do wypieku pierników - Forma w ksztłcie prostokątnej płytki o szerokości 6,0 i grubości 2,0 cm. Zachowała się jedynie jej część środkowa i dolna. Spodnia część płytki była płaska, boki natomiast ukośnie pościnane. Negatyw przedstawiał mężczyznę w stroju renesansowym, w bufiastych spodniach z wyraźnie zaznaczonym szlaczkiem, w pończochach i butach typu „kacze dzioby” oraz ze szpadą. Strój z wyżej przedstawionymi elementami dominował w modzie męskiej wielu krajów głównie Włoch, Hiszpanii i Francji. XVI wiek (opr. R. Kamiński)
Ozdoba - Niewielki fragment przypominający krzywaśń pastorału będącego oznaką jurysdykcji kościelnej oraz władzy biskupiej i opaciej. Może być częścią niewielkiej figurki z kła morsa przedstawiającej biskupa lub opata. XVI–XVIII wiek (opr. S. Słowiński)
Butelka - Butelka z ciemnego zielonego szkła, niewysoka – do około 16 cm ze średnicą brzuśca około 14 cm. Szkło, choć ciemne jest dość przejrzyste z pojedynczymi tylko pęcherzami gazowymi. XVI–XVIII wiek (opr. A. Wilgocka)
Buteleczka apteczna - Zachowana się w całości cylindryczna buteleczka apteczna o wysokości 10 cm. Dno jest lekko wepchnięte do wewnątrz tworząc stożek. Buteleczka wydmuchana została ze szkła o barwie jasnozielonej, dość przeźroczystego, ze sporą ilością małych i średnich pęcherzyków gazowych o najczęściej wydłużonym kształcie. W masie szklanej widać kilka nieroztopionych ziarenek piasku lub innego składnika zestawu szklarskiego. XVII–XVIII wiek (opr. A. Wilgocka)
Szklanica - Duża wysmukła cylindryczna szklanica w typie renesansowego Humpena, z nieznacznym zwężeniem przy wylewie, o wysokości 21,2 cm i średn. 8 cm. Do dna przylepiona została szklana taśma, tworząca stopę w formie pierścienia. Szkło ma kolor seledynowy, jest przezroczyste. W masie szklanej widoczne są jedynie pojedyncze, małe pęcherzyki gazowe. XVII wiek (opr. A. Wilgocka)
Szklanka - Szklanka o konicznej formie, wysokości 11,6 cm. Ścianki zostały bogato ozdobione grawerowanymi i szlifowanymi kwiatami wielopłatkowymi, prawdopodobnie słonecznikami, między którymi wiją się stylizowane gałązki roślin z owocami. Zarówno w górnej części czaszy jak i przy dnie główny ornament ograniczony został poziomą, dookolną linią. Po jej zewnętrznych stronach wygrawerowano dodatkowo po jednej, równoległej do linii prostej gałązce akacji z drobnymi listkami. Dokładność i elegancja wykonania, jak również jakość użytej masy szklanej wskazują na produkcję bardziej zaawansowanych hut czeskich bądź niemieckich, niż lokalne huty leśne. Ponadto, zdobienie szklanek i kielichów kwiatami słonecznika ukrytymi w roślinnej gęstwinie jest charakterystyczne dla wytwórczości czeskiej. XVIII wiek (opr. A. Wilgocka)