Okres nowożytny
Szklanka - Szklanka grubościenna, bogato zdobiona, z przedstawieniem jeźdźca w koronie. Wysokość szklanki wynosi 10,6 cm. W wyznaczonym przez głębszy grawerunek medalionie przedstawiony jest jeździec w koronie na koniu w skoku, w tle widać jedynie pole oraz ogrodzenie z belek, powyżej jeźdźca widnieje grawerowana lemma (niezachowana w całości), komentująca scenkę: VIVAT Cron. (... S)chweden. Po przeciwnej stronie szklanka ozdobiona została trzema koronami w układzie odwróconego trójkąta (dwie wyżej, jedna niżej centralnie względem górnych). Od dołu i z boków otoczono je wiciami roślinnymi ze stylizowanymi kwiatami, których dolne łodygi zostały przewiązane cienką wstążką „na kokardkę”. Motyw trzech koron to symbol Szwecji, natomiast scena przestawiona na szklanicy odwoływać się może najprawdopodobniej do bitwy stoczonej pod miejscowością Breitenfelde (obecnie dzielnica Lipska) 17 września 1631 roku, w której wojska szwedzkie, dowodzone przez Gustawa II Adolfa odniosły wielkie zwycięstwo nad wojskami Ligi Katolickiej. Interesujące w tym kontekście staje się tło scenki, czyli zwykłe „szerokie” (niem. breite) pole, mogące być dosłownym przełożeniem nazwy miejscowości, pod którą rozegrała się bitwa, na język obrazu – swoisty kalambur. XVII wiek (opr. A. Wilgocka)
Szklanka - Szlifowana i grawerowana szklaneczka o prawie cylindrycznej formie na trzech nóżkach. Wysokość całkowita szklanki to 7,2 cm. Ścianki szklanki ozdobiono szlifowanym i grawerowanym motywem dwóch ptaków lecących w kierunku tej samej stylizowanej korony drzewka akacji, prawdopodobnie budujących gniazdo. Za nimi znajdują się gałązki akacjowego drzewa. Poniżej koron drzew umieszczono szlifowany pas dookolny, który ogranicza widok. Zarówno motyw lecących ptaków, jak i gałązki drobnych listków akacji są charakterystyczne dla zdobnictwa czeskiego. XVII–XVIII wiek (opr. A. Wilgocka)
Szklanka - Gładka szklanka o konicznej formie z zielonkawego szkła Sam wylew jest zaokrąglony i nieznacznie pogrubiony. Mimo dobrej przejrzystości szkło zawiera bardzo dużo małych pęcherzyków gazowych. XVII–XVIII wiek (opr. A. Wilgocka)
Szklanica - Szklanica zdobiona wzorem siatkowym. Zgrubienia szkła na powierzchni jak gięte żeberka oplatają naczynie, zbiegając się i rozchodząc faliście w układzie pionowym. Wylew jest zaoblony dzięki tzw. „zatopieniu”, polegającemu na podgrzaniu odciętej od kapy krawędzi wyrobu, przez co jest nieznacznie grubszy niż najcieńszy fragm. ścianki szklanicy. Szkło jest przeźroczyste o zielonkawym odcieniu. Niektóre jego fragm. zalegały w innym środowisku, w rezultacie czego są zmatowiałe. W masie szklanej występują jedynie małe, pojedyncze pęcherzyki gazowe. XVII wiek (opr. A. Wilgocka)
Flaszka - Czworoboczna flaszka z ciemnozielonego szkła zrekonstruowana na podstawie dna na planie prostokąta o bokach 7,3 × 8,5 cm oraz wylewu z krótką szyjką i szerokim ramieniem. XVII wiek (opr. A. Wilgocka)
Flakonik - Niewielki flakonik o pękatym owoidalnym korpusie z przewężeniem pod wylewem imitującym szyjkę. Jego wysokość nie przekraczała 6 cm. Mógł być wykorzystywany do przechowywania pachnideł, świętych olejków lub medykamentów? XVI–XVIII wiek (opr. A. Wilgocka)
Pucharek - Naczynie typu Nuppenbecher (dosł. kubek z wypustkami), odmiana naczyń typu Römer. Jest to niewielkie naczynie osadzone na stopce, uformowanej ze spiralnie zwiniętej nici szklanej, połączonej bezpośrednio z korpusem, ozdobionym do 2/5 wysokości 2 rzędami natopionych guzów zakończonych czopikami. Powyżej znajduje się owoidalna część czary, oddzielona nicią szklaną od niższej partii pucharka. Masa szklana ma barwę seledynowozieloną i widoczne są w niej liczne okrągłe i wydłużone pęcherzyki gazowe, od małych po średnie. XVI–XVII wiek (opr. A. Wilgocka)
Kieliszek - Kieliszek o konicznej czaszy na ozdobnej nóżce, o wysokości 15,2 cm. W strukturze szkła można zauważyć tylko pojedyncze, i to minimalnych rozmiarów pęcherzyki gazowe oraz w jednym miejscu dość widoczne ziarno zestawu szklarskiego (prawdopodobnie wapienne). Zostało ono najprawdopodobniej umyślnie, wkomponowane w ornament na czaszy, „udając” listek na poziomej gałązce akacji, która stanowi dolną granicę ornamentu. Analogiczna gałązka została umieszczona nieco poniżej wylewu ograniczając zdobienia w górnej partii kielicha. Główny ornament tworzy pas grawerunku z przedstawieniem niedużego ptaka w locie (skowronek/słowik?), trzymającego w dziobie gałązkę akacji. Wokół niego umieszczono również kolejne gałązki akacji oraz innych roślin w postaci pojedynczych dużych liści oraz opadających w dół niezidentyfikowanych gałązek. Całość sprawia wrażenie dość wybujałej przyrody. Zarówno forma kielicha, jak i ornamentyka kwalifikuje naczynie do kręgu façon de Bohême. XVII–XVIII wiek (opr. A. Wilgocka)
Miska - Miseczka/czarka ze szkła opakowego (mlecznego), na stopce, o wysokości 4 cm. Uformowana z jednego kawałka szkła poprzez wciśnięcie dna bańki szklanej do wewnątrz. XVIII wiek (opr. A. Wilgocka)
Dzban - Naczynie z przezroczystego szkła o zielonkawym zabarwieniu ze sporą ilością małych, miejscami wydłużonych pęcherzyków gazowych. Ucho zachowane w całości umocowane jest nieco poniżej wylewu i na wysokości przejścia szyjki w brzusiec. W górnej części doklejono je przez spore rozpłaszczenie masy szklanej z końcówki ucha, w dolnej zaś zostało podwinięte i doklejone niedużą powierzchnią styku. Pałąk ucha uformowany jest w 3 mniej więcej równe żeberka. XVII–XVIII wiek (opr. A. Wilgocka)
Garnek - Naczynie o cechach zarówno późnośredniowiecznych, jak i nowożytnych. W górnej partii naczynia zdwojony dookolny pasek malowany białą angobą. XVI wiek (opr. M. Marcinkowski)
Grapen - Naczynie z ceramiki ceglastej, szkliwionej. Rodzaj naczynia kuchennego na trzech nóżkach z rurkowatym uchwytem. Wnętrze pokryte szkliwem ołowiowym. XVI–XVII wiek (opr. M. Marcinkowski)
Naczynie szerokootworowe - Ceramika ceglasta, szkliwiona. Naczynie którego średnica jest większa od wysokości naczynia, zaopatrzone w jedno ucho. Tego typu naczynia określa się jako urynały-nocniki. XVII–XVIII wiek (opr. M. Marcinkowski)
Misa - Misa z ceramiki ceglastej, szkliwionej, o ukoście wychylonych ściankach i pionowo ustawionych wylewach. Ma jedno poziome i naprzeciwlegle usatwione drugie, pionowe ucho. Powierzchnie wewnętrzne pokryto najpierw pobiałą, następnie plamiasto nałożoną zieloną angobą, a następnie bezbarwnym szkliwem ołowiowym. XVII wiek (opr. M. Marcinkowski)
Misa - Misa z ceramiki ceglastej, szkliwonej. XVII wiek (opr. M. Marcinkowski)
Dzbanek - Naczynie z ceramiki ceglastej, szkliwionej, z wyraźnie zaznaczoną stopką, nisko umieszczonym brzuściem i długim, taśmowatym uchem. Jego powierzchnię pokryto najpierw pobiałą, następnie plamiasto nałożoną zieloną angobą, a następnie bezbarwnym szkliwem ołowiowym. XVII wiek (opr. M. Marcinkowski)
Talerz - Naczynie z ceramiki ceglastej, angobowane i szkliwone, w typie Weserware. Powierzchnia wewnętrzna jest pokryta angobą z namalowamy rożkiem ornamentem roślinnym z rozetą w lustrze. XVII wiek (opr. M. Marcinkowski)
Misa - Naczynie z ceramiki biało wypalającej się, angobowane, szkliwione, w typie Werry. Zaopatrzona w dwa ucha, poziome i pionowe. Wewnątrz, pod wylewem, zostało doklejone sitko. Wnętrze ozdobiono ornamentem roślinnym (koliste owoce, winogrona, wici roślinne), z dookolnymi liniami, namalowanego czerwoną angobą na podkładzie pobiały. Tego typu wyroby uważa się za naczynia do podawania zaprawionego korzeniami gorącego piwa. XVII wiek (opr. M. Marcinkowski)
Miska - Naczynie angobowane szkliwione, szrokootworowe z pojedynczym uchem, z powierzchnią pokrytą pobiałą, na której wykonano dekoracje roślinne niebieską angobą i powleczono bezbarwnym szkliwem ołowiowym. XVII–XVIII wiek (opr. Mirosław Marcinkowski)
Kubek - Niewielki kubek (wysokość 10 cm) wykonany z kamionki, o powierzchni pokrytej brązowym szkliwem i głębokimi kanelurami. Wyrób z ośrodka Bad Muskau na Łużycach. XVII wiek (opr. M. Marcinkowski)