Ubiór, ozdoby, instrumenty
Obuwie dziecięce typu mule - Zachowały się wszystkie elementy konstrukcyjne: podeszwy zewnętrzna i wewnętrzna, korkowy klin pomiędzy nimi, drewniane szpilki mocujące podeszwę zewnętrzną oraz wierzch – dekorowana, pełna przyszwa. Dekoracja obejmowała górną część przyszwy i składała się z różnorodnych pasmowych nacięć: krzyżyków, trzech linii, pasma ukośnych kreseczek, kolejnych trzech linii i pasma krzyżyków oraz następnych trzech linii oddzielających krzyżyki układające się w trzy piramidki. Obuwie jest wyeksploatowane, ale nie uległo całkowitemu rozpadowi, zachowały się nawet nici w otworach nakłuwanych szydłem. Pod podeszwą zewnętrzną, na korkowym klinie złożonym z kilku elementów, zachowała się warstwa wełny albo skóra futrzarska. XVI–XVII wiek (opr. Anna B. Kowalska).
Obuwie dziecięce typu mule - Zachowały się prawie wszystkie elementy konstrukcyjne: podeszwa zewnętrzna, podzelowana, podeszwa wewnętrzna ekstremalnie przewężona z okrągłą piętą, klin pomiędzy podeszwami z drewna topolowego, kołeczki do mocowania obcasa z drewna trzmieliny pospolitej oraz przyszwa ze skóry bydlęcej, zdobiona na całej powierzchni. Nosek przyszwy jest wyraźnie starty, zniszczony, podobnie jak cała podeszwa zewnętrzna, do której drewnianymi szpilkami przymocowano zelówkę oraz obcas (niezachowany). XVI–XVII wiek (opr. Anna B. Kowalska)
Obuwie wsuwane - Obuwie wsuwane dużych rozmiarów ze skórzanym, wielowarstwowym obcasem złożonym z kilkunastu składek, z kilkuwarstwową podeszwą otoczoną pasem obuwniczym, oraz bardzo zniszczonej, pełnej przyszwy bez dekoracji. XVIII wiek (opr. Anna B. Kowalska)
Obuwie damskie - Płytkie, niskie obuwie wsuwane z drewnianym obcasem, z zachowanymi wszystkimi elementami składowymi: podeszwą zewnętrzną z bardzo grubej skóry, podeszwą wewnętrzną z miękkiej skóry, drewnianym klinem pomiędzy podeszwami zachowanym do miejsca, w którym zaczyna się obcas, drewnianym, zwężającym się ku dołowi obcasem z drewna bukowego oraz dekorowaną przyszwą. Przyszwa bardzo płytka, ozdobnie wycięta, z krawędzią pierwotnie obszytą (kolorowymi nićmi?). W odległości ok. 1 cm od krawędzi zachowały się otwory po haftowanej dekoracji. Przyszwa z profilowanym dekoltem sięgała mniej więcej do połowy podbicia. XVIII wiek (opr. Anna B. Kowalska).
Kołnierzyk - Prawdopodobnie jedwabny kołnierzyk nakładany na szyję i ściągany jedwabną tasiemką pod brodą. Nie był przyszyty do sukni, z którą był prawdopodobnie noszony. XVII–XVIII wiek (opr. Jerzy Maik).
Okucie pochewki noża - Okucie skórzanej pochewki noża. XIII wiek (opr. Andrzej Janowski)
Okucie pochewki noża - Okucie ze stopu miedzi wzmacniające skórzaną pochewkę noża. XIII wiek (opr. Andrzej Janowski)
Zapinka - Kolista zapinka wykonana z cyny. Górna powierzchnia podzielona jest na dwie strefy: jedną gładką i drugą zdobioną poprzecznymi nacięciami. XIII wiek (opr. Andrzej Janowski)
Sprzączka - Żelazna sprzączka. Prostą konstrukcja i kształt powodowały, że były wykonywane i używane przez całe średniowiecze, a także w czasach późniejszych. XX wiek (opr. Andrzej Janowski)
Okucie okładki - Okucie narożnika okładki książki. W centrum znajduje się płaski guz, który zapobiegać miał wycieraniu się ornamentu roślinnego zdobiącego całą powierzchnię okucia. Początkowo każda oprawa miała charakter indywidualny elementów, z czasem wraz z pojawieniem się druku, zaistniała potrzeba wykonywania zestandaryzowanych okuć w większej liczbie, aby sprostać rosnącemu zapotrzebowaniu. XV–XVI wiek (opr. Andrzej Janowski)
Kafel zwieńczeniowy - Fragmentarycznie zachowany kafel zwieńczeniowy środkowy przedstawiający mitologicznego greckiego boga ognia Hefajstosa opierającego się prawą ręką na tarczy księżycowej, w lewej trzymającego młot. Symetrycznie po jego obu stronach stoją na dwóch łapach lwy podtrzymujące jednocześnie i tarczę i młot. Figury ustawione są na podstawce w formie stożka. Jego zewnętrzną powierzchnię powleczono czarną polewą bezpośrednio na glinie. Od strony wewnętrznej miał półkolisty kołnierz. Analizując strój boga ognia możemy przypuszczać, że jest to mundur wojskowy. Hefajstos ubrany jest bowiem w opięty kaftan, być może z bawolej skóry, przypominający starożytny gitan, wysokie buty z cholewami i ma insygnia oficerskie w postaci szarfy przewiązanej ukośnie przez ramię. Nosi też broń widoczną na wysokości bioder i nakrycie głowy z pióropuszem. Tego rodzaju stroje to pierwsze prawdziwe mundury pojawiające się pod koniec wieku XVI i na początku wieku XVII. Tematyka mitologiczna bardzo często obecna była w zdobnictwie kafli renesansowych, jak też w późniejszym okresie. XVI–XVII wiek (opr. R. Kamiński)
Piszczałka - Rurka z ptasiej kości, rodzaj aerofonu, czyli instrumentu, w którym źródłem dźwięku jest zamknięty w korpusie i pobudzany do drgań słup powietrza. Zachował się tylko otwór wlotowy oraz jeden otwór dźwiękowy. XII wiek (opr. S. Słowiński)
Ozdoba - Niewielki fragment przypominający krzywaśń pastorału będącego oznaką jurysdykcji kościelnej oraz władzy biskupiej i opaciej. Może być częścią niewielkiej figurki z kła morsa przedstawiającej biskupa lub opata. XVI–XVIII wiek (opr. S. Słowiński)
Ozdoby i importowane przedmioty luksusowe odkryte w grobie z Wrocławia-Zakrzowa; Archiwum Muzeum Archeologicznego – Oddziału Muzeum Miejskiego Wrocławia -
Ozdoby z grobów odkrytych na cmentarzysku w Netcie, pow. augustowski; według A. Bitner-Wróblewskiej -