Wczesne średniowiecze
Raki żelazne - Raki żelazne, nazywane niekiedy żabkami, to przedmioty osadzane pod podeszwami obuwia, ułatwiające poruszanie się po lodzie. XII–XIII wiek (opr. Andrzej Janowski)
Haczyki do wędek - Haczyki do wędki częściowo tordowane (skręcane wokół własnej osi). XII–XIII wiek (oprac. Andrzej Janowski)
Nóż żelazny - Nóż żelazny znaleziony bez oprawki rękojeści, reprezentuje powszechnie spotykane w XI–XIV wieku formy o prostym tylcu, ostrzu łagodnie wygiętym ku górze i obustronnie wyodrębnionym, czworobocznym trzpieniu. XII–XIII wiek (opr. Andrzej Janowski)
Klucz - Klucz do zamka drzwiowego wykonany ze zrolowanej blachy uformowanej na jednym końcu w pióro o kształcie prostokąta z zaokrąglonymi narożnikami. Na drugim końcu umieszczono koliste uszko wykonane ze sztabki o czworobocznym przekroju. XII–XIII wiek (opr. Andrzej Janowski)
Klucz - Uchwyt klucza wykonany z dwóch elementów: z masywnego żelaznego trzpienia z uszkiem, na który nawinięto blachę ze stopu miedzi. Od drugiej strony trzpień jest ułamany. Od strony ułamania nakładka ze stopu miedzi jest modelowana i ozdobiona ornamentem niewielkich dołków. Jest to uchwyt klucza hakowego o kilku zębach. Klucze tego typu należą do bardzo rzadkich znalezisk na południowych wybrzeżach Morza Bałtyckiego, licznie występują natomiast na Gotlandii. XII wiek (opr. Andrzej Janowski)
Klucz - Klucz do otwierania kłódki, z otworem w kształcie odwróconej litery T. Ma laskę o wrzecionowatym kształcie i owalnym przekroju, zakończoną z jednej strony ozdobnym uszkiem, a z drugiej kolistym piórem z trzema wewnętrznymi wycięciami, poprzedzonym prostopadłościennym zgrubieniem. Laska klucza zdobiona jest gęsto ułożonymi karbami, w które wklepano cienki drut miedziany. XIII wiek (opr. Andrzej Janowski)
Wędzidło - Wędzidło dwudzielne, składa się z dwóch tordowanych prętów o przekroju czworobocznym, których końce są rozklepane i uformowane w haczykowate uszka, w których znajdują się kółka wykonane z pręta o kolistym przekroju. Do kółek przywieszone są języczkowate okucia sporządzone z taśmy. Na końcu każdego okucia owalnego znajduje się rozszerzenie z otworem, a w otworze nit. Wędzidła tego typu były powszechnie wykorzystywane przez całe średniowiecze, ale okazy o tordowanych prętach międzyzębia należą do rzadkości i z reguły pochodzą z nawarstwień ze schyłku wczesnego średniowiecza. XIII wiek (opr. Andrzej Janowski)
Ostroga - Ostroga z krótkim bodźcem i ramionami od strony bodźca i na zapiętku zdobionymi rytymi ukośnymi kreskami. XIII wiek (opr. Andrzej Janowski)
Naczynie gliniane - Naczynie gliniane należące do rodziny form K – baniastych z krótką, cylindryczną szyjką. Średnica jego wylewu wynosi 10,5 cm, dna 7 cm. Zdobią je cztery linie żłobków, niezbyt starannie naniesione. Na spodniej stronie dna zachowały się ślady podsypki popiołu (opr. Marek Dworaczyk)
Naczynie gliniane - Naczynie rodziny form G – garnek zdobiony poziomymi żłobkami. Niektóre mają wątki zdobnicze w postaci nacięć, nakłuć, linii falistych, a także ich kombinacji tworzących różne motywy (opr. Marek Dworaczyk)
Tarcza - Barwnie zdobiona tarcza migdałowata o wysokości ok. 1,25–1,35 m, maksymalnej szerokości 0,86 m. Wykonana w tzw. konstrukcji plankowej, z sześciu ułożonych ciasno obok siebie dranic olchowych stykających się brzegami. Po wewnętrznej stronie zachował się lewy imacz, wykonany z paska skóry, przymocowany za pomocą gwoździ. Powierzchnię frontu tarczy pokryto barwną dekoracją, z której zachowały się fragmenty malowane czerwoną, żółtą i czarną farbą. Część centralną zajmuje czerwono-żółty stylizowany krzyż o rozszerzających się ramionach. Obrzeże okala „bordiura” wyodrębniona za pomocą kreski wykonanej czarną farbą. Wypełniają ją powtarzające się czerwone koła i czarne owale, wewnątrz których umieszczono żółte rozety na czerwonym tle. XII wiek (opr. A. Uciechowska-Gawron)
Czerpak - Czerpak z drewna olchowego, z ułamanym trzonkiem i wyszczerbionym brzegiem nabierki. XII wiek (opr. A. Uciechowska-Gawron)
Łyżka - Łyżka z drewna liściastego z owalną, wklęsłą miseczką i nieznacznie odchylonym do góry trzonkiem grubszym przy nasadzie, cieńszym przy końcu, zdobionym na całej długości kanelurami oraz liniami utworzonymi z trójkątnych nakłuć, zakończony kulistym zgrubieniem prosto ściętym. XII wiek (opr. A. Uciechowska-Gawron)
Wrzeciono - Wrzeciono z drewna brzozowego ma długość 21,1 cm i przekrój w środkowej części zbliżony do kwadratu (w kierunku końców zaokrąglonego) o maksymalnej średnicy 1,2 cm. XII wiek (opr. A. Uciechowska-Gawron)
Pływak do sieci - Półwytwór pływaka o kształcie owalnym, wydłużonym, z końcami zaokrąglonymi bądź ściętymi, o ułamanym jednym końcu. XII wiek (opr. A. Uciechowska-Gawron)
Oprawka - Oprawka z drewna sosnowego. Zachowała się niemal w całości, jedynie w miejscu wbicia trzpienia narzędzia metalowego widoczny jest nieduży ubytek. XII wiek (opr. A. Uciechowska-Gawron)
Łódź jednopienna - Bezgrodziowa dłubanka o długości 4,30 m, szerokości do 70 cm i wysokości do 22 cm, z płaskim dnem i lekko rozchylonych na zewnątrz równoległych burtach. W części dziobowej prawdopodobnie znajduje się siedzisko o długości 50 cm. Pozostawiono je w trakcie żłobienia kłody, by służyło jako miejsce do siedzenia dla użytkownika jednostki. Wzdłuż obu krawędzi burt dłubanki widoczne są nawiercone otwory, w których miejscami występują jeszcze sosnowe kołki. XII wiek (opr. A. Kowalówka)
Dennik - Fragment wiązania poprzecznego – żebra łodzi czyli poziomej części ożebrowania na dnie jednostki. Z jednej strony zachował się także fragment ramienia skierowanego ku górze, tzw. wręgi. Dennik do dna łodzi i klepek poszycia (burt) mocowany był za pomocą kołków. W jego dolnej części, na styku dna z burtą, wyżłobiono trójkątny w kształcie przepust, który ułatwiał wodzie swobodny przepływ wzdłuż dolnych pasów poszycia. Wydaje się, że pochodzi z płaskodennej jednostki pływającej. XII wiek (opr. A. Kowalówka)
Przekłuwacz - Narzędzie kolne, wykonane z naturalnej, nieobrobionej kości zwierzęcej, jedynie z zaostrzoną częścią dolną (pracującą). XII wiek (opr. S. Słowiński)
Grzebień jednostronny - Grzebień jednostronny, trójwarstwowy z okładzinami o łukowatych grzbietach. Zachowany fragmentarycznie w postaci części jednej okładziny, dwóch płytek zębatych połączonych jednym zachowanym nitem, wykonanym ze stopu miedzi, osadzonym na styku między płytkami. Zdobiony pionowymi, zdwojonymi liniami rytymi, które rozmieszczone są symetrycznie po obu bokach okładziny (część środkowa pozostaje bez dekoracji). XII wiek (opr. S. Słowiński)